Virtual Reality

आजकाल सतत हाती असणारा मोबाईल आणि सोशल मीडियावर सतत ऍक्टिव्ह राहण्याने आपले जनरल नॉलेज खूप वाढले आहे. जगाच्या कानाकोपऱ्यात काय सुरू आहे, कुठे वादळ, निवडणुका, राजकारण, फॅशन ई. ई..ची इत्यंभूत माहिती आपणास मिळत असते, इतकंच नाहीतर आपले नातेवाईक, मित्रपरिवार, शेजारी सगळ्यांच्या घरात काय सुरू आहे याचा सुद्धा फोटोसाहित लेखाजोखा आपणास या फेसबुक, व्हाट्सएप, इन्स्टाग्रामवर सहज मिळतो. 

कोण कुठे ट्रिपला गेले, बाहेर हॉटेल मध्ये गेले, कोणते हॉटेल, व्हेज खाल्ले, नॉनव्हेज खाल्ले, कोणती स्वीट डिश खाल्ली, कुणी काय कपडे घातले, दागिने घातले, कोण कोणासोबत फिरतंय, कोण कोणता चित्रपट पाहतंय, कोणासोबत पाहतंय, कोण कुठे हनिमूनला गेले, घरातल्या कार्यक्रमांचे फोटो….. इ. इ. ही लिस्ट अमर्याद आहे.. आणि हे सगळं फिलिंग सहित शेअर केलेले असते. कधी कधी वाटते एवढे सगळे सोशल मीडियावर शेअर केलेच पाहिजे का?? लोकांनी ही ते वाचून लाईक्स, कमेंट्स दिल्याच पाहिजेत का?? आणि अमक्यातमक्याने शेअर केले, म्हणून आपणही शेअर केलेच पाहिजे का??

असे वाटते या सोशल मीडिया च्या अतिरेकामुळे (व्यसनामुळे) प्रत्यक्ष भेटून गप्पा मारणे, घरगुती सोहळे साजरे करणे हरवून गेलंय, भेटण्याची ओढ मावळत चाललीय..

सगळ्यांना सगळ्यांचे सगळे माहीत असते.. याच्या घरात काय सुरुय, त्याचे काय चाललंय… पण कधी कधी वाटते आपल्याला स्वतःच्या घरात काय सुरूंय हे माहीत असते का?? इतकंच काय स्वतःच्या मनात काय चाललंय याची  तरी कल्पना असते का?  सोशल मीडियाच्या अधीन होवून, आयुष्य सोशल करण्यात व्यस्त असलेले आपण स्वतःच्या भावना, स्वतःशी शेअर करतो का?? त्याला कधी लाईक्स, कंमेंट्स देतो का?? आपल्याच मनाशी, कधी घरच्यांशी आपण जिव्हाळ्याने बोलतो का?? (तेही फोटो न काढता) कधी जाणून घेतो का स्वतःच्या, घरच्यांच्या वैयक्तिक अशा भावना?

मनाच्या कुपीत अत्तरासारखे ठेवावे असे असतात काही क्षण, ते जपायचे असतात, अनुभवायचे असतात,  जगायचे असतात.. मग आयुष्यभर दरवळतो त्या क्षणांचा सुगंध… पण बऱ्याचदा ते क्षण अनुभवायच्या आधीच फोटो काढणे (बऱ्याचदा फोटो काढण्याचा एकमेव उद्देश तो सोशल मीडियावर शेअर करणे इतकाच असतो), घाईघाईत ते सोशल मीडियावर पोस्ट करणे, मिनीटामिनीटाला लाईक्स, कंमेंट्स चेक करणं आणि त्याला रिप्लाय देणं… या सगळ्या बाजारात असं वाटतं..

ते क्षण प्रत्यक्षात जगायचे राहून जातात…. 

अनमोल असे क्षण जगण्याधीच व्हायरल होतात.. Virtual Reality…

✍️ डॉ स्वप्ना

तू फक्त…

तू फक्त…

उगाचचे तिचे बोल

कधी फक्त ऐकून घे,

रुसवा तिचा अबोल,

कधी फक्त समजून घे।

तिची धुसमुस,

कधी फक्त जाणून घे,

तिची मुसमुस,

कधी फक्त पुसून घे।

ती करेल प्रेम व्यक्त,

प्रेमात तिच्या न्हाऊन घे,

कधी राहील अव्यक्त,

तू तुझे प्रेम सांडून घे।

एक अनोखी दुनिया,

तिच्या डोळ्यात पाहून घे,

तिची सारी किमया,

तू कधी हरवून घे।

तिखट खारट जेवण,

गोड मानून घे,

तिच्या मनाचं चांदणं,

तू फक्त पांघरूण घे।

धडपडली तर,

तू कधी सावरून घे,

झाला पसारा तर,

तू ही कधी आवरून घे।

तिचं रणकंदन,

तू कधी थोपवून घे,

कधी ती मौन,

नजरेनेच बोलून घे।

तिच्या वेडेपणाला,

तू मनमुराद हसून घे,

तिच्या पोरसपणाला,

पोरसपणानेच बघून घे।

कधी हरवली,

तर तू तिला शोधून घे,

अश्रूत भिजली,

कोमलतेने स्पर्शून घे।

उधळेल ती सप्तरंग,

रंगात तिच्या रंगून घे,

तिच्या मनाचे तरंग,

तुही त्यात वाहून घे।

तिला हवी तुझी साथ,

पापण्यात तिला मिटून घे,

तुझ्या प्रेमाची आस,

श्वासात तिला भरून घे।

डॉ स्वप्ना

“पुन्हा उभं राहायचं”

मोडून पडला संसार तरी मोडू देऊ नका कणा, एकमेकांना हात देऊन फक्त लढ म्हणा।

अख्ख आयुष्य पणाला लावून उभा केलेला संसार नेसत्या  वस्त्रनिशी सोडणं,
गोठ्यातली गाय, बैल, म्हैशी मध्ये जीव अडकणं,
त्यांना सोडल्याची खंत करत आयुष्यभर झुरणं,
काबाडकष्ट करून कसलेल्या शेतीचं उभं पीक पाण्यात वाहून जाणं,
आणि हे सारं उघडया डोळ्यांनी पाहणं…

सोपं नसतं, घर सोडलेल्या माणसाचं जगणं…

पाणी ओसरेल, पुन्हा घरी परत जाल,
पण तिथे घर असेलच असे नाही,
वाहून गेल्या असतील भिंती,
विझून गेल्या असतील वाती,
घरभर झाली असेल माती,
कुजून गेली असतील धान्याची पोती,
बुडून गेली असेल शेती,

…लोकहो तरीही धीर सोडू नका,
असे खचून जाऊ नका,

निसर्गापुढे कुणाचंच चालत नाही,
निसर्गशिवाय कुणाचंच चालत नाही,

याच पाण्याकडून वाहणं शिकायचं,
पुन्हा नव्यानं घरटं उभारायचं,

पण पुन्हा उभं राहायचं.. उभं राहायचं…
मदतीचा हा शिधा तुमच्यासाठी..
दवा आणि दुवा तुमच्यासाठी..

✍️ डॉ स्वप्ना

“सत्यमेव जयते”

फक्त कथा कवितांत असतो,

सत्याचा विजय,

सत्याचा विषय,

सत्याचा आशय,

सत्याचा निश्चय.

प्रत्यक्षात मात्र खोटं,

बिनदिक्कत मिरवत असतं,

निर्लज्जपणे भूलवत असतं,

पैशांचं नाणं खणखणतं असतं,

सत्तेने माजलेलं असतं.

यामुळेच होतो,

सत्याचा अस्त,

माणुसकी ग्रहणग्रस्त,

कर्तव्य कीडग्रस्त,

प्रामाणिक चिंताग्रस्त.

सत्याचा विजय,

होत नसतो सहज,

काढावा लागतो गळा काढून आवाज,

उतरावा लागतो मस्तवालांचा माज,

सारंच अवघड झालंय आज,

काटे चमच्यांनी सोडलीय लाज.

यांची नेहमीच असते,

गिरे तो भी टांग उपर,

दुसऱ्यांची माथी खापर,

स्वतःचं इमान बेघर,

सत्ता आणि पैशांचा बाजार.

सरळमार्गी खरा माणूस,

विझून जातो,

दबून जातो,

विखरून जातो,

झुरून मरतो,

मरून झुरतो,

शेवटी चितेवर जळतो…

म्हणे सत्याचा विजय होतो…

कारण या जगात,

खणखणतं ते नाणं असतं,

चकाकतं ते सोनं असतं,

जो बोलतो त्याचंच गाणं असतं,

जे चमचे त्यांचंच खाणं असतं,

भसम्या झालेल्या बकासुरांचं

फक्त पोट भरणं असतं,

गोरगरीबाला फक्त लुटणं असतं.

कसं जगायचं,

काय शिकायचं,

उघड्या डोळ्यांनी फक्त पाहत राहायचं??

की आंधळं असण्याचं नाटक करायचं?

सांगा सांगा कसें जगायचं???

सहन करत की झुंज देत??

✍️ डॉ. स्वप्ना

✍🏻शब्द ✍🏻

काही शब्दांत सामर्थ्य असते.

एक अनोखे सौंदर्य असते.

जगवण्याचं सत्व असते.

जगण्याचे तत्व असते.

विचारांचं शस्त्र असते.

समाधानाचे शास्त्र असते.

दूरगामी दृष्टी असते.

परिणामांची श्रुष्टी असते.

अस्तित्वाचे भान असते.

कर्तृत्वाची शान असते.

ध्येयासक्तीची शक्ती असते.

निखळ निष्काम भक्ती असते.

प्रखर प्रतिभा असते.

निडर प्रतिमा असते.

काळोख मिटवण्याचं तेज असते.

कल्पतरूचे बीज असते.

माझे तुझे जगणे असते,

सप्तरंगात रंगणे असते.

✍🏻डॉ स्वप्ना

😫किरकिरे आणि कुरबूरे😫

😫किरकिरे आणि कुरबूरे😫

माणसे कर्तृत्वाने मोठी होतात! फक्त मोठीच नाही तर विशाल होतात, महाकाय होतात, आकाराने नाही तर विचाराने. विकाराने नाही, तर आचाराने. स्वतःचं मोठेपण सिद्ध करण्यासाठी दुसऱ्याला कमी लेखण्याची किंवा त्याची निंदा करण्याची गरजच नसते. प्रत्येकाची एक वेगळी अशी प्रतिभा असते, तिला एकाच तराजूमध्ये तोलून कसे चालेल?? कोणी उत्तम डॉक्टर असतो, कोणी वकील असतो, कुणी उत्तम कलाकार असतो, कुणी उत्तम ड्रायव्हर असतो, कुणी उत्तम माणूस असतो, तुलना का करायची? स्पर्धा करायचीच तर माणूस बनण्याची करावी. जो तो ज्याच्या त्याच्या जागी श्रेष्ठ असतो, हे श्रेष्ठत्व सहजपणे स्वीकारता ही आले पाहिजे. एकमेकांच्या कर्तव्याचा आदर करता आला पाहिजे.
एखाद्याचे श्रेष्ठत्व हे त्याच्या कर्तृत्वातून झळकते, त्याच्या आचारात आणि विचारात गवसते. जया अंगी मोठेपण, तया यातना कठीण!! महाकाय झाडे आपल्या फक्त अस्तित्वाने येणाऱ्या जाणाऱ्यांना सावली देतात, आधार देतात. तसंच काहीसे या माणसांचे पण असते, जेथे जातात तेथे आपल्या अस्तित्वाची शीतल छत्रछाया पसरतात.
पण काही लोकांना सावलीच्या शीतलतेवर सुद्धा शंका असते. सतत कुरबुर करणाऱ्या या किरकीऱ्या लोकांना वृक्षाची छाया, माणसांची माया आणि विश्वासार्हतेची किमया कशी जाणवणार?? सतत साशंक राहून उन्हात होरपळण्यापेक्षा एखादा क्षण वृक्षाच्या सावलीत निश्चिन्त विसाऊन पहा बरे!!!

✍🏻✍🏻डॉ. स्वप्ना

🤟🏻आपण सारे मीठ होऊया🤟🏻

🤟🏻आपण सारे मीठ होऊया🤟🏻

पसरला आहे काळोख दाट, 

आपण सारे पहाट होऊया. 

खोल बुजलेत मधुर पाट, 

आपण सारे रहाट होऊया.

असे ही वेडीवाकडी वाट, 

आपण सारे नीट होऊया. 

असत्याने घातलाय घाट,

आपण सारे धीट होऊया. 

असेल आला जगण्याचा वीट,

आपण सारे प्रीत होऊया. 

उसळली असे रागाची लाट,

आपण सारे गीत होऊया.

हरवलेल्यांचा इथे थाट,

आपण सारे वाट होऊया. 

लाचारीने नाही वाकवायची पाठ,

आपण सारे ताठ होऊया.

सांजकाली नको सोडूस हात,

आपण सारे वात होऊया. 

कुणी असे दगड, कुणी असे माठ,

आपण सारे साथ होऊया.

 

ना तुझी ना माझी पीछेहाट,

आपण सारे जीत होऊया.

विसरुनी जाऊ जात पात,

आपण सारे मित होऊया. 

आळणी असे जीवनाचे ताट, 

आपण सारे मीठ होऊया. 

तुषारुनी मधुर घट,

जगण्याची रीत होऊया.

✍🏻 स्वप्ना

सकारात्मक ऊर्जा

सकारात्मक ऊर्जा

हॉस्पिटल एक युवक भेटायला आला, १६-१७ वर्षांचा असेल, मला आठवले की यापूर्वी 2-3 वेळा, त्याच्या आईच्या टेस्टस आणि रिपोर्ट्स साठी तो मला भेटला होता. अगदीच निरागस आणि किंचितसा मंद. भेटल्यावर त्याने मला एक चॉकलेट दिले, आणि बोलला की माझा वाढदिवस आहे मला आशीर्वाद द्या. त्याच्या आजाराचा भाग असेल अगदी निरागसतेने  बोलला  Thank you mam. Love you Mam. Please bless me. I said God bless you.  परत बोलला माझ्या आईला आशीर्वाद द्या. ती लवकर बरी होऊ दे. त्याची आई सोबत नव्हती, मी प्रश्नार्थक नजरेने त्याच्याकडे पाहिले तर त्याने आईचा केस पेपर माझ्यासमोर धरला व बोलला माझ्या आईला आशीर्वाद द्या. ती लवकर बरी होउ दे.  I put my hand on case paper and said God bless your mom. She will get well soon.

त्याच्या निरागस चेहऱ्यावर समाधान पसरले आणि खुश होऊन निघून गेला. क्षणभर मला समजलच नाही काय घडले, विचार करत राहीले आईसाठी पब्लिक हॉस्पिटल मध्ये धावपळ करताना सुद्धा स्वतःचे निरागस पण जपून ठेवलेल्या या मुलाने मला सुद्धा एक सकारात्मक ऊर्जा दिली. न दिसणाऱ्या, न कळणाऱ्या गोष्टींची अनुभूती दिली आणि ती पसरतेय सगळीकडे लहरींसारखी.

✍️ डॉ. स्वप्ना

 

🛣अंजाने रास्ते🛣

रास्ते ये अंजाने हैं, 

पहले कभी ना जाने हैं, 

ये मोड अजनबी हैं, 

ये गालिया अनदेखी हैं।

आज की ये राहे, कल बदल जायेंगी ,

कल की वो गलिया, फिरसे खो जायेंगी।

कोई मोड अचानक से आ जाता हैं,

तो कही पे रास्ता खतम ही होता हैं।

दिन में राहे अलग है,

रात की राहे अलग हैं..

सबकुछ कितना अजिब हैं,

इससे ना दिल मेरा वाकीब हैं।

रास्ते बदल जाते हैं, 

कभी बादल छा जाते हैं, 

थोडी सी बारीश क्या हो गयी, 

शहर में मेरे सैलाब बन जाते हैं। 

रोज नया दिन हैं, 

रोज नयी रात है, 

रोज नयी बात हैं, 

रोज नया पथ हैं। 

वाह!! मस्त शायराना अंदाज आहे ना??

असं वाटेल की आयुष्यावर बोलतेय काही.

ये टेढे मेढे, उचे नीचे रास्ते.. प्यार के.. ना.. मुंबईके…. आयुष्य शिकवणाऱ्या या रस्त्यांचे श्रेय जाते मुंबईकरांच्या च्या उज्वल भविष्यासाठी जी मेट्रो बनतेय तिला… 

“Bandra to colaba.. Seepz.. Fully Underground”

हे उज्वल भविष्य साकारायला किती दिवस, महिने, वर्ष लागणार ते त्या मेट्रो च्या कर्त्या करवित्यालाच ठाऊक. आगामी पिढीसाठी आजच्या पिढीला झळा सोसाव्या लागत आहेत, झळा काय.. ज्वाळाच. आगीत होरपळलाय मुंबई कर.. झळा, ज्वाळा, धूर आणि धुळ्ळा… सगळं संगटच!!

सकाळी सकाळी जेव्हा गाड्यांच्या हॉर्न च्या आवाजाने जाग येते, तेव्हासुद्धा खाली रस्त्यावर हे ट्राफिक जाम.

आजकाल कुठे जायचे असेल तर गाडी घेऊन जा किंवा चालत तितकाच वेळ लागतो. कित्तेकदा मी टॅक्सीतुन उतरून चालत घरी जाते. बाकी मुंबईकरांप्रमाणे मी ही सहनशील होतेय, पण सहनशीलता तरी किती ठेवावी, कळतंच नाही. एक तर मेट्रोचे काम रस्त्याच्या दोन्ही बाजूला सुरू, रस्त्याचा अर्ध्यापेक्षा कमी भाग वापरायला मिळतो, बरे त्यात ही खड्डे आणि हे कमी म्हणूनच काय नवे रस्ते बनवायचे काम पण आत्ताच सुरू. रस्त्यावर खड्डे चुकवत गाडी चालवणे म्हणजे खोखो खेळणे. 🤸🏻‍♀

पादचारी लोकांसाठी प्लास्टिकचे बॅरिकेड लावून एक चिंचोळी वाट बनवलीय, त्यातून एकावेळी एकच व्यक्ती चालू शकते.

अरे मुंबईच्या विधात्या तू इतका कठोर कसा झालास?? भाजीची पिशवी, ऑफिस ची बॅग आणि छत्री घेऊन मुंबईकरांनी चालायचे तरी कसे आणि कुठे रे?? एक तर तू मुंबईकरांना विसारतोस आणि त्या मुंबईच्या पावसालाही विसरलास का?? मुंबईची तुंबापुरी झाली की कळतच नाही की रस्ता कुठे, खड्डा कुठे. आता हा पाण्याचा जोर पाहून मी ठरवलंय की आता कार नाही एक छोटी नाव घ्यायची, पावसाळ्यात हॉस्पिटल मध्ये जायला. 🏻‍♀

दिवसेंदिवस छोटे होणारे रस्ते, दिवसेंदिवस बदलणारे रस्ते, दिवसेंदिवस बंद होणारे रस्ते, तर कधी नवीनच रस्ते.. अरे या मेट्रो च्या कामाने मलाच काय पण गुगल ला पण चकवा दिलाय.. आजकाल मुंबईकरांनी मेट्रो च्या कक्षेत गाडी चालवण्यासाठी गुगल मॅप न वापरलेलाच बरा.. कुठून कुठे पोहोचतो ते कळतच नाही. भुलभुलैया फक्त. 

सुरवातीला या ट्रॅफिक मध्ये अडकून जाम चिडचिड व्हायची, सिग्नल तोडून लोक पळताना पाहिले की अजून स्फोट व्हायचा.. दुचाकी वाले असे सिग्नल तोडून पळत असतात की यांना जाऊन कुणाचा जीवच वाचवायचा आहे पण हे करताना कित्तेक जीवांना नाहक त्रास देण्यात काहीच पाप वाटत नाही या लोकांना.

लोक सिग्नलला उभे असतात की बॉर्डरवर कळत नाही राव. रेड सिग्नल असताना पण दबा धरून अर्धा अर्धा फूट पुढे सरकत राहतात.. आणि  अर्धा रस्ता ब्लॉक करतात. ना हे पुढे जातात ना ज्यांचा सिग्नल सुरू आहे त्यांना जाऊ देतात. परिणाम काय सगळ्यांनाच उशीर. कमाल आहे ना लोकांच्या अल्प ट्रॅफिक बुद्धीची.

असो.. एकंदर आधीच उल्हास आणि त्यात फाल्गुन मास.  मुंबकरांच्या उज्ज्वल भविष्यासाठी हा त्रास सहन करावाच लागेल.. “Mumbai is upgrading” Let’s hope for best.

@ वैतागून सुचलेले शहाणपण, एक Metro under construction ग्रस्त मुंबईकर.. 

✍🏻✍🏻डॉ स्वप्ना

💃👸असेन मी, नसेन मी👸💃

असेन मी, नसेन मी

कधी एका चौकटीत,

तर कधी आकाशात,

कधी आकारात,

तर कधी निराकारात.

कधी उत्तुंग भरारी,

कधी निवांत घरी,

हसरी, लाजरी,

खरी, करारी.

कधी रंगीत,

कधी संगीत,

स्वच्छंदी गीत,

निखळ प्रीत.

कधी पाश हवा,

कधी मुक्त पारवा,

रंग रोज नवा,

डोळ्यात वणवा..

मी एक अस्मिता,

मी एक जीविषा,

मी एक आकांक्षा,

मी मनस्विता..

शब्दात, भावनेत,

कर्तव्यात, चैतन्यात..

तुझ्यात माझ्यात,

सदैव जिवंत…

असेन मी…

असेन मी…

✍🏻✍🏻डॉ स्वप्ना